یادداشتی از موسی نجفی؛
ابطال پذیری مهندسی كاریكاتوری انقلاب در جامعه امروز ایران
به گزارش عطر حرم در فضای مجازی و روانی نوعی مهندسی گذار از بحران به انقلاب طراحی شده است كه باید خطوط كلی آن شناخته شود.
به گزارش عطر حرم به نقل از مهر، متن زیر یادداشتی از موسی نجفی، استاد پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی است كه در كانال وی انتشار یافته است.یكی از مسائلی كه التهابات روانی جامعه را در جهت كم رنگ كردن ثبات بالا می برد، وخیم نشان دادن وضعیت كشور است. در این رابطه می توان بیماری را فرض نمود كه فقط دل درد و یا سر درد قابل علاجی دارد، ولی طبیب بی مروت به او می گوید تمام بدنش سرطانی است و مرگ آخر كار بیمار می باشد؛ در صورت پذیرش این امر توسط بیمار، نه تنها او از لحاظ روانی قادر به هیچ حركت سالم سازی نیست، بلكه همان سردرد و دل درد اولیه را هم بزرگ جلوه خواهد داد. با این مثال بهتر می توان به وضعیت روانی - سیاسی فعلی پرداخت: اول: تاكید زیاد بر بحران اقتصادی: اگر بر فرض شرایط فعلی كشور ما وضعیت بحران اقتصادی باشد، در گام اول در این جنگ روانی گفته می شود كه این بیماری اقتصادی، لاعلاج و سرطان زاست و شرایط غیر قابل مهار است. با این سخن دل مردم را خالی كرده و آینده را تیره و تار جلوه می دهند.دوم: تسری این مسئله به سایر ابعاد و شئونات جامعه؛ در این راستا بحران اقتصادی را به بحران سیاسی و فرهنگی و در نتیجه به «بحران مشروعیت» تداوم می دهند و بویژه رسانه های حرفه ای، با جنگ روانی كاری می كنند تا مسائل اصلی و فرعی جایشان عوض شده و در نتیجه شرایط التهاب بر جامعه سیطره یابد.سوم كم كردن فاصله بحران تا انفجار: می دانیم مشكلات اقتصادی صرف و حتی بحران های اجتماعی و سیاسی می تواند از جانب عقلای قوم، كنترل و به تدریج مرتفع گردد؛ این مسئله صدها بار در تاریخ تحولات ایران و حتی غرب اتفاق افتاده است؛ اما دستگاه جنگ روانی كه دنبال نوعی «مهندسی و انقلاب سازی» كاذب است، تلاش می كند فاصله زیاد بحران تا انفجار یا (همان انقلاب) را یك شبه طی كرده و از این آب گل آلود ماهی خیلی بزرگ بگیرد. به نظر می آید در بعضی تجارب تاریخی تحولات اجتماعی و سیاسی حتی در مرحله انفجار هم مسئله قابل كنترل بوده است؛ چنانكه انقلاب امام در سال ۴۲ با ترفندهای خاصی از جانب رژیم پهلوی و غرب كنترل گردید. در حقیقت در این مرحله گاهی سیلاب محكمی می آید، ولی مسیرهایی در جامعه برای هدایت انرژی سیل ایجاد می شود كه در نهایت قدرت تخریب آنرا از بین می برد.به نظر می رسد طی نمودن سریع این مراحل و تبدیل یكی به دیگری در شرایط فعلی انقلاب غیر امكان دارد و این چنین فرایند ای در واقعیت اتفاق نخواهد افتاد؛ ولی به جای آن در فضای مجازی و روانی نوعی «مهندسی گذار» از «بحران به انقلاب» طراحی شده است كه باید خطوط كلی آن شناخته گردد.گام اولیه خنثی سازی این پروژه، نشان دادن ذات حقیقی و تجربه تاریخی یك انقلاب واقعی می باشد. طنز تلخ قضیه اینجاست كه غربی ها كه در مواجهه با امواج سنگین یك انقلاب واقعی مثل انقلاب ۱۳۵۷ ایران حتی در ماه های آخر آن، دنبال مدیریت و كنترل انقلاب بودند، در این شرایط كه اصلاً قابل قیاس با آن دوران نیست از بن بست و ناامیدی و لاینحل بودن مسائل سخن گفته و این القائات را به جامعه به اصطلاح پمپاژ می كنند.از جمله مسائل ضد بحران پس از وقوف به صورت مسئله واقعی و جدا نمودن یك انقلاب واقعی از شبیه سازی كاریكاتوری آن، این است كه در مرحله معضل اجتماعی و یا بحران اقتصادی با مدیریت «تاكتیك های مؤثر در یك استراتژی ثبات پذیر مشروعیت زا» بر این روند مهندسی شده مسلط و با برنامه ریزی آنرا خنثی نمود و البته ممتنع بودن انفجار و یا طولانی دیده شدن مسیر بحران به انقلاب دلیل بر كم كاری مدیران و نقد ناپذیری و سنگین شدن و توجیه سو مدیریت های خرد و كلان در مرحله بحران و حل ننمودن آنها نباید تفسیر گردد.تجربه بی تفاوتی مردم در مرحله نظام سازی مشروطیت در ایران نشان می دهد، باردیگر انقلابی شبیه مشروطیت ایجاد نگشت؛ ولی استعماری كه از درب بیرون رفته بود از پنجره و یا منافذ تساهل و خوش خیالی مشروطه خواستار بازگشت. ماجرای تلخ قزاق و قزاق زاده ای كه پنجاه سال بر سرنوشت یك ملت حاكم شدند نه فقط حاصل ترفند استعمار، بلكه ثمره بی بصیرتی مردم آن زمان می باشد.بی بصیرتی سیاسی نتیجه اجتناب ناپذیر گم شدن «خط» در تاریخ است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب