فرمانده خان طومان در كنار همرزمانش آرام گرفت؛
بابا خیالم راحت شد
اینجا بهشت زهرا است. ساعت حوالی ۹ و نیم بامداد. قطعه شهدا. روز ۲۸ خرداد. هوا گرم است. آفتاب می تابد اما مانع نمیشود كه ما نیاییم. علی اكبر و زهرا آنقدر بی تابند كه گرما را حس نمی كنند.
خبر گزاری مهر؛ گروه مجله _ مرضیه کیان: چهار دست و پا می رفت. پس از چند ساعت بازی رویش را بوسید. مادر آرام از روی سینه پدر برداشتش و روی تختش خواباند. پس از کشتی گرفتن با پسرش و کلی کل کل پدر و پسری، ساکش را در دستش گرفت و با نگاهی گره خورده به چشمان همسرش قرآن را بوسید و عازم خان طومان شد.
خدا می داند در ساعتهای جنگیدن کدام خاطراتش را مرور می کرد… صدای خنده های نمکی دخترش در گوشش می پیچید؟ قلقلک دادن های پسرش را مرور می کرد؟ یا بوی قرمه سبزی حاج خانم بین آن همه بوی باروت به مشامش می رسید؟
خدا می داند که آیا آرزو داشت مثل مادرش خانم فاطمه زهرا (س) بی مزار باشد که چهار سال مفقود بود و چشمانی را در انتظارش خشک کرد؟
در جواب دلتنگی دخترش می اظهار داشت: "بابا شهید شده رفته پیش خدا، رفته بهشت…" می اظهار داشت: " منم می خوام برم بهشت پیش بابا"
اما پنج سالش تمام نشده، زود است برایش که پر بکشد و آسمانی بشود.
دختر که باشد، تمام عاشقی و دلدادگی پدر جمع می شود در خط خنده و چشمان ریز شده دخترکش...
پسر که باشد، دل پدر قرص می شود از نبودن ها… دلش قرص می شود از حمایت های برادرانه، از بودن مرد در خانه....
وقتی نزدیک تابوت بابا می شدند، نگاه پسرک از صورت خواهر جدا نمی شد، حتما در دلش قربان قد و بالا و غریبی خواهر می رود…
بابا پس از ۴ سال برگشته!
حالا دخترک پس از سال ها دوری از عکس روی تابوت پل می زند به داخلش، می رود روی سینه بابا به روی تابوت می خوابد… و همچنان چشمان برادر است که غم زدگی خواهر را درخواب نظاره گر است.
بابا خیالت راحت باشد کنارش هستم.
اینجا بهشت زهراست، قطعه ۵۰ معروف به قطعه شهدا. از ساعت ۹ بامداد همه آمدند پیش ما، خیلی ها از همان اول بامداد کنارمان بودند و با ما به بهشت زهرا آمدند و خیلی ها هم از همان اول، بهشت زهرا منتظر ماندند. هوا خیلی گرم بود. آفتاب می تابید. اما انگار هیچ چیزی مانع حضورشان نمی شد.
بابا خیالم راحت شد همان زمان که دیدم در مراسم وداعت عموها آمده بودند، عمه ها آمده بودند.
خیالم راحت شد وقتی دیدم آن همه آمده بودند تا من و آبجی و مامان تنها نباشیم. خیلی ها ماسک داشتند و خیلی ها حتی یادشان رفته بود که کرونا هست و اصلاً ماسک نزده بودند و آنجا می گرفتند، خیلی ها آنقدر بی قراری کردند که متوجه نشدند ماسک از روی دهان و بینی شأن سر خورده است و پایین آمده.
بابا خیالم راحت شد که آبجی مثل رقیه (س) طعمه نگاه شامیان نمی گردد، خیالم راحت شد که تمام آنها که آمده بودند از مرد و زن گرفته، انقدر غیور هستند که اجازه نمی دهند معجر از سر مادر کشیده شود.
خیالم راحت شد که پیکرت با وجود اینکه سال ها مثل پیکر پاره پاره امام حسین که برایم تعریف کرده بودی زیر باد و خاک و آفتاب بود، اما الان زیر سایبان بهشت زهرا می خوابد، زیر سایه مردم مهربان.
بابا وقتی داشتم می آمدم که برای آخرین بار با تو خداحافظی کنم، خیلی ها را دیدم که از همان شلوارهای موقع خداحافظی تو پا کرده بودند و از همان چفیه های خودت به گردن انداخته بودند.
بابا خیلی ها با دوربین آمده بودند و آماده بودند که لحظه خداحافظی ما با تو را ثبت کنند، چند نفری هم کاغذ و خودکار به دست روی نیمکت ها نشسته بودند و در حال خودشان بودند و چیزی می نوشتند.
بابا خیالم راحت شد وقتی دیدم ساعت ۲ پس از ظهر در آن گرمای شدید، پس از اینکه خرمن خرمن خاک روی پیکرت ریختند و کلی غصه خوردم و جگرم پاره پاره شد و نگاهم به آبجی بود که زیاد بی قراری نکند، هنوز تا ساعت ها خیلی ها کنارمان ایستادند و با چشمانی گریان خداحافظ فرمانده می گفتند.
بابا در این چند سالی که نبودی وقتی می رفتم هییت، می دیدم دوستانم با بابایشان آمده اند. چرا دروغ بگویم؟ بعضی وقت ها حسودی می کردم.
چند ماهی این کرونا آمده و همه هیئت ها تعطیل شده ولی امروز که آمدی، پیش از آمدنت به خانه ابدی، من رفتم در خانه تا ببینم همه چیز رو به راه هست یا نه؟ همان لحظه که بیرون آمدن من از آنجا و آمدن تو، با هم همزمان شد، وقتی کنارت بودم چنان هیئتی به پا شد و روضه ای خوانده شد که برای تمام سال های بدون تو بودن برای من بس است! این را نگویم چه بگویم؟...
لحظه لحظه ثانیه ها را ثبت کردم از لحظه ی رسیدنت به خانه ابدی، از تک تک گل های گلایلی که آبجی در خانه ات ریخت تا قشنگ شود و نرم، از حس کردن پیکرت زیر آن پارچه سفید، از لحظه آخری که همان جا به تو بوسه زدم، همه را ثبت کردم...
یک چشمم به تو بود و چشم دیگرم به آبجی. خیالم راحت بود از اینکه جای تو خوب است، حواسم به تمام سنگ های درشت هم بود و دانه دانه تند تند آنها را بر می داشتم. تو سال ها روی سنگ و خاک خوابیده بودی؛ اما اینجا به برکت خون تو و حاج قاسم ها همه چیز رو به راه است… خیالم هم از تو راحت شد و هم از اینکه هیچ نگاه نامحرمی به آبجی و مامان نمی افتد.
منبع: عطر حرم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب