خاطره ای با حضور شجریان، مرادخانی و قربانی
به گزارش عطر حرم محمد جواد فریدزاده ـ پژوهشگر فلسفه ـ از علی مرادخانی گفت و او را مردی توصیف کرد که دل در گروی حب و بغض سیاسی نداشت و عاشق کارش بود.
به گزارش عطر حرم به نقل از ایسنا، فریدزاده پس از درگذشت علی مرادخانی، معاون پیشین امور هنری وزارت فرهنگ اشاد اسلامی و مدیر موزه موسیقی، با نگارش متنی درباره او عنوان کرده است:
«دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند
با علی از سالهای اول انقلاب دوست بودم. به خاطر دارم روزی برای انتخاب رشته درسی در دانشگاه به خانه ما در اکباتان آمد و من با عنایت به علایق او پیشنهاد کردم، روانشناسی بخواند که خواند. علی کار خویش را دوست می داشت و هر روز برای ازدیاد دانش و تجربه خود کوشش می کرد.
به نسبت بسیای از دوستان دیگر میتوان او را مردی غیرسیاسی توصیف کرد. می دانم که این تعبیر خطرآفرین است و امکان دارد بد فهمیده شود و باعث وهن مقام وی در مقابل چشم دوستان و خویشان او شود اما این تعبیر را باید درست فهمید. انسان غیرِ سیاسی کسی نیست که سیاست نمی داند، کسی نیست که سیاست نمی فهمد، حتی کسی نیست که از اهمیت سیاست در زندگی فردی و اجتماعی و فرهنگی جامعه غفلت کند. منظور من در اینجا مشخصا این است که او کسی بود که دل در گروی حوادث سیاسی نداشت. ملاک او خدمت به کاری بود که دوست داشت. هر کسی او را کمک می کرد، دست رد به سینه او نمی زد. او ذاتا و جوهرا دل در گروی حب و بغض سیاسی نداشت. استمرار در کار موسیقی از او کسی ساخته بود که ارتعاشات عصبی روانی، روحی و نفسانی او موزون و متقارن بود با افت و خیزهای آهنگ برآمده از دستگاههای موسیقی. به خصوص موسیقی ایرانی را به خوبی می شناخت. با چنگ و دندان کوشش کرد تا موزه موسیقی را بسازد. او که خود با علمای علوم دینی حشر و نشر داشت، مطلقا تعارضی بین اعتقادات خود و کشش های قلبی که به سمت و سوی اصوات آسمانی موسیقی داشت، نمی دید. به لحاظ موسیقی هم ملتزم بود. می دانید که موسیقی در علوم قُدمایی زیرمجموعه علوم ریاضی به حساب می آید. ریاضیات سرتا پا نظم است و بحث از نسبت میان امور ریاضی.
در دفتر او که می رفتیم، این نظم را به خوبی می دیدیم. هر چیز در جای خود قرار داشت. کتابخانه ای که به زحمت فراهم آورده بود، گرچه کوچک بود اما منظم بود. در موزه موسیقی، سازها همه منظم و بسامان چیده شده بود. حتی گل و گیاه صحن موزه با نظم آشکار منظم شده و آرایش یافته بود.
آدم شناسی او هم تابع خوی موسیقایی او بود. آدم ها همه برای وی در دستگاه واحدی واقع نمی شدند. ملودی آدم ها واحد نبود. هر آدمی در ذهن او شاید متناسب با گوشه ای و مقامی از گوشه ها و پرده ها و مقام های موسیقی تطبیق می کرد. این سخنان را او هیچ گاه به من نگفت اما آدم ها فقط فراهم آمده از سخنانی نیستند که می گویند، هر کسی را که باید با سخنانی که نگفته، هم شناخت. او هم اگر سخنی را بدیع تشخیص می داد، با همه وجود آنرا فراچنگ ذهن و قلب خود در می آورد. ازاین رو شنونده ای بود که به صیادی سخنانی که می شناخت، می پرداخت و آنها را در جان خود ذخیره می کرد.
ارتباط خویش را با کسی برای دلخوشی شخص دیگری کم یا زیاد نمی کرد. جزو معدود کسانی بود که از مقام موسیقایی و تأثیر بی نظیر آواز شجریان بر جان و قلب ایرانی ها آگاه بود. روزی در تالار وحدت من را به صرف ناهار دعوت کرد و آن روزی بود که شجریان هم بود. نام سایر حضار را در ذهن ندارم اما خاطره دیگری از وی در ذهن دارم که شنیدش بی لطف نیست. یکی از افطارهای ماه رمضان مرا به دفتر خود دعوت کرد، در همان تالار وحدت سفره افطار بر زمینه گسترده بود و برخی از دوستان دور و نزدیک بودند. پس از افطار کسی را به من معرفی نمود که ظاهرا خراسانی بود و تنبور خراسانی را به شیرینی می نواخت و در کنار او جوانی نشسته بود که من هیچ گاه او را ندیده بودم. علی گفت این جوانمرد و شخص محترم صدای بسیار زیبایی دارد که بزودی شهرت او در سراسر ایران گسترده خواهد شد. نام آن جوان علیرضا قربانی بود. از علیرضا خواست مجلس را و حال مجلسیان را با چند بیت خوش کند و آن شخص خراسانی هم با تنبور او را همراهی کرد. صدای تنبور صدایی است که شنونده را مستقیم به اعماق قلب تاریخ سرزمین ما می برد. قلبی پر از رنج و درد و صبوری و فریادی که یا نواخته می شود و یا خوانده می شود. از این خاطرات پراکنده، بسیار در ذهن دارم اما همین چند کلمه را برای تسلی دل خود گفتم که می دانم چندان هم تسلی بخش نیست. نباید تعارف کرد، نباید اغراق کرد، مرگ زخمه روح است، زخمه ای که نتیجه آن ارتعاشی است از صوت و نغمه، از ماده به معنا اما این تعالی همیشه با دردی همراه می باشد که تابحال مرهمی برای آن پیدا نشده است. من می دانم، تو می دانی، همه ما می دانیم تسلیت گفتن در مسافرت مرگ هیچ گاه تسلیت نمی آورد. اگر کسی بتواند با معجزه ایمان، مرگ را آرام گرفتن در دستان خداوندی ببیند که حتی برگی بی اذن او، بی علم و مشیت او از ساقه بر زمین نمی افتد، در این صورت آرام گرفتن در دست های خداوند می تواند حقیقتا تسلی بخش باشد.»
علی مرادخانی به علت عوارض ناشی از کرونا روز گذشته، دوشنبه ۱۷ خرداد ماه درگذشت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب