در یادداشتی تبیین شد؛
قطره ای از دریای بی کران علم امام حسن عسکری (ع)
به گزارش عطر حرم اولیای الهی، حتی در خردسالی هم صاحب علم و کمالات فاضله هستند. وراثت علم الهی در بین خاندان (ع)، یکی از علائم امامت بر جامعه به حساب می آید که هیچ کس توان مقابله با آنرا ندارد.
به گزارش عطر حرم به نقل از مهر، فردا هشتم ربیع الاول سالروز شهادت جانسوز امام یازدهم امام حسن بن علی العسکری ضد السلام پدر بزرگوار قائم آل محمد عجل الله تعالی فرجه الشریف می باشد. محمدجواد مهریار کارشناس مذهبی در یادداشتی که به صورت اختصاصی در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است به تبیین کارهای امام حسن عسکری (ع) پرداخته است که در ادامه می خوانیم:
اهل بیت رسول خدا (ص) یا همان خلفای بر حق، که به دستور پروردگار عالم بعنوان اوصیای نبی اکرم (ص) به مسلمانان معرفی شده اند، از علم نامحدود الهی و کرامات و معجزات بی نظیر برخوردار بوده اند. علاوه بر شیعیان، بزرگان علمی اهل سنت هم به مقام شامخ ائمه ی اطهار (علیهم السلام) اذعان کرده اند و با ذکر فضائل و کرامات حضرات در کتاب هایشان، ارادت خویش را به آن انوار طیبه بیان داشته اند. آن چه مقام امام حسن عسکری (ع) را در نظر علمای اهل سنت و مردم آن زمان متمایز می کند، مقام علمی آن امام همام است و باید گفت ائمه اطهار (ع) در علم الهی هیچ نوع فرقی با یکدیگر ندارند و علم الهی در سینه ی امیرالمؤمنین (ع با علم الهی امام عسکری (علیه السلام) هیچ تفاوتی نمی کند چونکه از یک سرچشمه، نشأت می گیرد.
برای اثبات علم الهی، کتاب خدا بهترین شاهد است. آصف بن برخیا، وزیر حضرت سلیمان، شخصیتی است که قرآن کریم در موردش می فرماید: «قَالَ الَّذِی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتَابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قَالَ هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّی …؛ [نمل/۴۰] و آن کس که از علم کتاب بهره ای داشت اظهار داشت: من، قبل از آن که چشم بر هم زنی، آنرا نزد تو می آورم. چون [سلیمان] آنرا نزد خود دید، اظهار داشت: این بخشش پروردگار من است…»
اما هنگامی که بحث از مقام علمی ائمه اطهار (علیهم السلام) می شود، علاوه بر علمای شیعه، نزد دانشمندان اهل سنت هم موارد کثیری بیان می شود. خدای رحمان در بیان مقام علمی خاندان (علیهم السلام) در قرآن می فرماید: «وَیَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلًا قُلْ کَفَی بِاللَّهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ؛ [رعد/۴۳] آنها که کافر شدند می گویند: «تو پیامبر نیستی!» بگو: کافی است که خداوند، و کسی که علم کتاب (و آگاهی بر قرآن) نزد اوست، میان من و شما گواه باشند.»
حاکم حسکانی، عالم شهیر اهل سنت، می نویسد: «ابوسعید خدری نقل می کند، از رسول خدا (صلی الله ضد وآله) در مورد آیه «و آن کس که از علم کتاب بهره ای داشت» سوال کردم. ایشان فرمودند: او وصی برادرم سلیمان بن داود بود. عرض کردم، ای رسول خدا، در آیه ای دیگر پروردگار عالم می فرماید: «بگو: «کافی است که خداوند و کسی که علم کتاب نزد اوست، …» او چه کسی است؟ رسول خدا (صلی الله ضد وآله) فرمودند، مقصود از صاحب علم کتاب، برادرم علی است.»[۱]
ابن حجر هیتمی که در دشمنی با شیعه لحظه ای دریغ نکرده، به علم حضرت اذعان می کند و می نویسد: «در زمان حکومت معتمد عباسی، به سبب نیامدن باران، قحطی همه جا را فرا گرفت، بدین جهت خلیفه عباسی فرمان داد مردم سه روز برای طلب باران بیرون شهر بروند، اما بارانی نیامد. بعد از مسلمانان، مسیحیان به همراه یکی از راهبان خود برای طلب باران بیرون از شهر آمدند، همین که راهب دستش را به سمت آسمان بالا می برد، باران می بارید.
روز دوم هم به همین منوال گذشت. در نتیجه ی این کار راهب، برخی از مسلمانان به شک افتادند و برخی از دین برگشتند. خلیفه فرمان داد تا امام عسکری (ع) را احضار کنند، هنگامی که حضرت نزد خلیفه آمدند، معتمد اظهار داشت: امت جدت را پیش از آن که هلاک شوند دریاب. امام عسکری (ع) فرمودند: شک را از دل مردم بیرون خواهم کرد.
روز بعد مسیحیان برای طلب باران، بیرون شهر رفتند. راهب دستش را به سمت آسمان بالا برد و آسمان ابری شد. در این هنگام امام (ع) فرمودند: آن چه که در دست راهب است از او بگیرید، همه دیدند در دست او قطعه استخوان انسانی است. حضرت به راهب دستور دادند حالا طلب باران کن. راهب دستش را بالا برد، ابرها کنار رفت و خورشید نمایان شد.
مردم از این ماجرا تعجب کردند، خلیفه عباسی از امام (ع) پرسید، ای ابامحمد! ماجرای این استخوان چیست؟ امام عسکری (ع) فرمودند: این استخوان یکی از پیامبران است که این راهب به دست آورده بود. اگر استخوان پیامبری را زیر آسمان آشکار کنند، حتما باران خواهد بارید. این کار را امتحان کردند و دیدند همان گونه است که امام فرموده اند. با این کرامت حضرت، شبهه از مسلمانان برطرف شد.»[۲]
اولیای الهی، حتی در خردسالی هم صاحب علم و کمالات فاضله هستند، تا جایی که دانشمندان شهیر در برخورد با آنان، مبهوت می شوند. هیتمی می نویسد: «روزی بهلول در صورتیکه امام عسکری (علیه السلام) خردسال بودند، ایشان را زیارت کرد و دید که با بچه های هم سن مشغول بازی بودند. ناگهان حضرت آغاز به گریه کردند. بهلول خیال کرد امام (علیه السلام) آرزوی داشتن اسباب بازی هایی را که کودکان داشتند در دل دارند. به امام عرض کرد: برای شما هم از اسباب بازی هایی که آنان دارند، تهیه می کنم. حضرت به بهلول فرمودند: ما برای بازی کردن آفریده نشده ایم.
بهلول پرسید: پس برای چه خلق شده ایم؟ امام (علیه السلام) فرمودند: برای کسب علم و عبادت. بهلول عرض کرد: این مطلب را شما از کجا اطلاع دارید؟ حضرت فرمودند: از قول خدای رحمان که فرمود: «أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ؛ [مؤمنون/۱۱۵] آیا گمان کردید شما را بیهوده آفریده ایم، و به سمت ما باز نمی گردید؟» در این هنگام امام عسکری (علیه السلام) مدهوش به زمین افتادند …»[۳]
از آن چه بیان شد، نتیجه گرفته می شود که وراثت علم الهی در بین خاندان (علیهم السلام)، یکی از نشانه های امامت بر جامعه شمرده می شود که هیچ کس توان مقابله با آنرا ندارد.
پی نوشت:
[۱]. حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، مؤسسة الطبع والنشر، ج ۱، ص ۳۸۷. «عن أبی سعید الخدری قال: سألت رسول الله … قال: ذاک أخی علی بن أبی طالب.»
[۲]. ابن حجرهیتمی، الصواعق المحرقة، مؤسسة الرسالة – لبنان، چاپ اول، ۱۴۱۷ ه، ج ۲، ص ۶۰۰. «وَلما حبس قحط النَّاس بسر من رای قحطا شَدِیدا … فَکَانَ کَمَا قَالَ وزالت الشُّبْهَة عَن النَّاس.»
[۳]. ابن حجرهیتمی، الصواعق المحرقة، ج ۲، ص ۵۹۹ و ۶۰۰. «وَوَقع لبهلول مَعَه أَنه رَآهُ وَهُوَ صبی …»
منبع: atreharam.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب