گفتگو با برادر شهید سلیمانی؛
راز توجه ویژه حاج قاسم سلیمانی به سامرا
به گزارش عطر حرم سهراب سلیمانی اظهار داشت: اعتقاد حاج قاسم این بود که میهمان های سامرا، میهمان های آقا امام زمان (عج) هستند. مگر می شود آدم به مهمانی خانه ای برود و صاحبخانه نباشد؟ امکان ندارد.
به گزارش عطر حرم به نقل از مهر، چند روز آینده مصادف با دومین سالگرد شهادت جانسوز سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی است. وقتی حرم امامین عسکریین علیهم السلام در محاصره داعش قرار گرفت، سردار سلیمانی وارد منطقه شد و توانست در مدتی کوتاه داعشی ها را مجبور به عقب نشینی کند و سامرا را از چنگ آنها نجات داد. آنچه در ادامه می خوانید گفتگوی ویژه نامه خاتم سلیمانی ستاد بازسازی عتبات عالیات با سهراب سلیمانی برادر و باجناق شهید والامقام حاج قاسم سلیمانی است. وی در حین مصاحبه از شهید سلیمانی با نام «حاجی» یاد می کند.
*لطفاً مختصری در مورد خودتان بفرمائید؟
من سهراب سلیمانی برادر کوچک حاج قاسم سلیمانی و برادر کوچک تر خانواده سلیمانی هستم. از سال پنجم ابتدایی از روستا به کرمان و نزد حاجی آمدم. تربیت یافته ایشان هستم و در دوران دبیرستان، جبهه تا آخر در خدمت ایشان بودیم. در این زمان هیچگاه چه در زمان جبهه و چه پس از آن از حاجی جدا نشدم. بعد هم که باجناق ایشان شدیم و همه جا همراه ایشان شدیم، مدتی در قوچان و زنجان بودم و بعد به کرمان برگشتم و پس از آن دیگر کنار هم بودیم.
*برادر حاج قاسم بودن کار سختی است؟
سعادتی است که عضو خانواده ایشان و تربیت شده دست چنین انسان عزیز و بزرگواری باشیم که با نفس خودش مبارزه کرد و جزو کسانی بود که من فکر می کنم ولایت مدارترین و متدین ترین افراد جامعه و در دنیا مدافع مظلومان بود. به همین خاطر نگهداشتن حرمت ایشان خیلی دشوار می باشد. ایشان زندگی ما را کنترل می کرد که خدای نکرده ما به بیراهه نرویم.
*مثالی از این نظارت ها سراغ دارید؟
من در سازمان زندان ها کار می کردم. ایشان مدت زیادی حتی کوچک ترین آورده زندگی من را کنترل می کرد که مثلا اگر یک تخته فرش در زندگی ما آمد، از کجا آمد و چه جور آمد تا خدای نکرده به بیراهه نرویم. کار ما ضمن این که مصلحت انگیز بود و خیلی هم ثواب داشت مفسده انگیز و خطرناک هم می توانست باشد؛ ایشان تا آخرین لحظه به هر صورت از ما مراقبت می کرد و ما هم تلاش و تلاشمان بر این بود که کاری نکنیم هم در مقابل خداوند مسئول باشیم و هم حیثیت و آبروی چنین انسان بزرگواری که آبروی خودش را برای اسلام گذاشته است، گرفتار خدشه شود و ایشان هتک حیثیت نشود.
*با توجه به مصالحی که جایگاه حاج قاسم ایجاب می کرد، ما از خانواده ایشان اطلاعات زیادی نداریم. می خواهیم بدانیم ایشان در چه خانواده ای پرورش یافت که حاج قاسم شد؟
ما در یک خانواده ۷ نفره بزرگ شدیم. ۵ بچه و دو خواهر و سه برادر بودیم. پدر ما فردی متدین، انقلابی، خوشنام و مبارز بودند و قبل و پس از انقلاب با دامداری و کشاورزی و عشایری زندگی خویش را اداره می کردند. جد پدری شهید سلیمانی و بنده در رابر کرمان ساکن بودند. خانواده ما جزو طایفه سلیمانی است که طایفه خوشنامی است. در واقع ما از عشایر بختیاری هستیم و نسبت لر داریم.
*اطلاع دارید چرا پدر شما در زمان اصلاحات ارضی، زمینی نگرفتند؟
ما خودمان مالک بودیم اما ملکی که در اصلاحات ارضی در اختیار قرار می دادند متعلق به دیگران بود. بابای من آدم بسیار مقیدی بود و حدود شرعی را رعایت می کرد. ایشان حاضر نبود حتی یک متر از زمینی را بگیرد که متعلق به شخص دیگری بود. مبحث اصلاحات ارضی را هم قبول نداشت و این مورد را حق الناس می دانست. به هر صورت آن طرف ملکی که در دستش بود، شاید ۵۰ یا ۶۰ نفر یتیم و صغیر نسبت در آن سهم داشتند.
ایشان شخصی بود که در هیچ شرایطی نماز و روزه و عبادتش ترک نمی شد و متدین و مورد اعتماد تمام طایفه سلیمانی بود. در طایفه ما رفتن به مراجع قضایی در کمترین حد بود. پدرم پیش از نماز بامداد بیدار بود و ما ناهار و شام را هیچگاه تنها نخوردیم. یکی از مواردی که پدرم همیشه از مادرم تعریف می کرد این بود که می گفتند: «هیچ وقت ندیدم مادرتان در مقابل میهمان نق بزند و با روحیه باز در مقابل میهمان قرار می گرفتند».
*چه نکات تربیتی در خانواده رعایت می شد؟
پدرم لقمه شبهه ناک هیچگاه در زندگی نیاورد. لقمه حرام که جای خود دارد! پدرم محل پناه افراد نیازمند طایفه بود به نحوی که اگر رویشان نمی شد به جایی رجوع کنند به پدرم رجوع می کردند. روزی حلال سبب می شود که حاج قاسم، حاج قاسم شود.
*پدرتان چه دعایی در حق حاج قاسم می کردند؟
پدر همیشه دوست داشت یکی از ما در جنگ شهید بشود. آرزویش این بود و برای حاج قاسم خیلی دعا می کرد که شهید شود. می اظهار داشت: «کسی که ضجه می زند و برای اسلام تلاش می کند حقش مردن نیست و حقش شهید شدن است. من دعا می کنم که ایشان شهید شود».
*برخورد حاجی با اعضای خانواده و فامیل چه طور بود؟
حاجی دو روز به روستا می آمد و به افرادی که احساس می کرد احتیاج به سرزدن دارد، سر می زد. مشکلات را حل و فصل می کرد. این بود که در دل مردم جای گرفته بود. احترام خاصی هم برای پدر و مادر قائل بودند. در سخت ترین شرایط در جنگ چه سوریه و چه جای دیگر بود. دو روز یک مرتبه به پدر و مادرم زنگ می زد. بخصوص پس از فوت مادرم به پدرم زنگ می زد. اگر تماس نمی گرفت، آنها می فهمیدند که مشکلی وجود دارد و با ما تماس می گرفتند که: «حاج قاسم چرا زنگ نزده؟ پیگیر شوید ببینید برادرتان کجاست!»
*از زمان جوانی خاطره مشترکی با حاج قاسم دارید؟
همه اش خاطره است. حاجی سال ۵۵ دو تومان به من جیره روزانه می داد. اگر مدرسه من دیر می شد ۵ ریال می دادم و با تاکسی می رفتم. اگر دوست داشتم ۵۷ ریال می دادم و ساندویچ و نوشابه می خوردم. دو تومان آن موقع خیلی بود. من به لطف خدا از پنجم ابتدایی نماز می خواندم. صدای نماز و صوت قرآن پدر در گوش ما بود که بلند و با قرائت زیبایی می خواند. سواد هم خیلی نداشت و قرآن را از حفظ می خواند. ما با صدای ایشان بلند می شدیم. کلاس اول راهنمایی بودیم و تنبلی می کردم و هنوز نماز بر من واجب نشده بود. حاجی و شهید احمد برای ما منبع تشویقی قرار دادند که نماز صبحمان قضا نشود. یک ساعت وسترن واچ برای من خریدند. آن وقت ها ساعت خریدن خیلی رایج نبود. گفتند که: «این ساعت باید سر ساعت ۵ بامداد کوک شود. اگر کوک نشود، حتما خراب می شود.» من ساعت شماته دار زنگی را بالای سرم می گذاشتم و برای ساعت ۵ کوک می کردم که این ساعت نخوابد. دیگر عادت شد و ساعت را کوک می کردم و نماز بامداد را می خواندم و بعدش درس می خواندم.
*جدای از وابستگی خانوادگی شهادت احمد سلیمانی تاثیر زیادی بر حاج قاسم داشت؟ چرا؟
سال اول حاجی، من و یکی از اقوام به نام علی محمد سلیمانی با شهید احمد در کرمان در یک اتاق زندگی می کردیم. این هم اتاقی بودن هفت سال از زمان حضور من ادامه داشت. دو سال هم پیش از آن حدود ۹ سال با هم، هم اتاقی بودند. برادر شهید احمد هم به ما پیوست. کسی فکر نمی کرد شهید احمد پسرخاله ماست و همه فکر می کردند برادر ماست. اینقدر به حاج قاسم نزدیک بود و حاجی به او علاقه داشت. به خاطر نزدیکی ارتباط شاید بیشتر از من هم دوستش داشت.
*از فعالیتهای شهید سلیمانی در مورد انقلاب نکته ای خاطرتان هست؟
من کلاس اول راهنمایی بودم. خیلی مسائل را متوجه نمی شدم. خانه ما در خیابان ناصریه بود. رفت و آمد افراد مختلف به خانه ما وجود داشت. ایشان فعالیت سیاسی داشت. دو سه نفر جلسات سیاسی در خانه ما برگزار می کردند. آنجا یکی از مراکز تصمیم گیری برای راهپیمایی های انقلاب در کرمان بود. حاجی و شهید احمد از افرادی بودند که کار راهپیمایی و مبارزه را ادامه می دادند.
*در ماجرای آتش زدن مسجد جامع کرمان توسط ساواک و عوامل رژیم، حاج قاسم و شهید احمد سلیمانی چه عکس العملی داشتند؟
در بحث آتش زدن مسجد جامع کرمان، حاجی و احمد در اوج درگیری بودند؛ به لحاظ این که از نظر بدنی وضعیت خوبی داشتند. حاشیه شهر کرمان طایفه ای بود که به پاسبان ها برای دستگیری و کشتار مردم کمک می کردند. اینها جزو کسانی بودند که محافظ مردم بوده و خیلی کتک می خوردند.
*ارتباط ایشان با روحانیت انقلابی در کرمان چطور بود؟
آن موقع حاجی ارتباط بسیار نزدیکی با آقایی به نام محمودی و شهید سید رضا کامیاب داشتند که فکر می کنم از مشهد آمده بودند و رفت وآمدشان مخفیانه بود. امام جماعت مسجد جامع آقای حقیقی (خدا رحمتش کند) و علمای دیگری که وجود داشتند؛ مرحوم آیت الله جعفری که حاجی برای ایشان احترام خاصی قائل بودند و تا آخرین لحظه ارتباط خاصی با ایشان داشتند. آقای رودباری در سازماندهی راهپیمایی ها فعال بودند و با خانه ما ارتباط داشتند. با آقای شیخ محمد هاشمیان امام جمعه رفسنجان در زمان جنگ مرتبط بودند. ایشان کمک خوبی در زمان جنگ می کردند و از بهترین پشتیبان های لشکر ثارالله در زمان جنگ بودند. لشکر ثارالله نسبت به لشکرهای دیگر از لحاظ خودرویی و تدارکاتی، لشکری قوی بودند. آقای شیخ محمد هاشمیان هرگاه که به لشکر می آمد، با کاروان عظیمی از خودرو های تویوتا، ژاپنی تا خشکبار و امکانات دیگر می آمد.
*ارتباطشان با مسجد چطور بود؟
روز پنجشنبه بعدازظهر بلااستثنا به مسجد صاحب الزمان (عج) می رفتیم، شش نفر بودیم و فوتبال گل کوچک بازی می کردیم. ما را این طوری تربیت کردند تا به سمت سینما و مسائل دیگر کشیده نشویم. در طول هفته مدرسه بودیم، بامداد های جمعه برای سرکشی از اقوام می رفتیم. از کلاس پنجم این طور ما را تربیت کردند. یکی از دوستان بعد از شهادت حاجی اظهار داشت: «حاجی نماز و روزه طلبکار باشد، بدهکار نیست». از زمانی که به سن تکلیف رسیدیم، یک روز نماز و روزه قضا نداشتیم به واسطه تربیتی که اخوی و برادر احمد داشتند.
*چرا حاج قاسم بعد از گرفتن دیپلم در سال ۱۳۵۲ به دانشگاه نرفت؟
ما در روستا دام داشتیم ولی از نظر مالی لازم بود که کار نماییم. ایشان کمک خرج پدر بودند، بعد هم به مسائل انقلاب خورد و انقلاب برایشان اولویت بود. بعد هم جنگ آمد. ایشان تقریباً از روزهای اول جنگ، دوره آموزش نظامی دیدند و به عملیات کرخه نور آمدند.
*چطور شد که حاج قاسم به فرماندهی لشکر ثارالله رسید؟
حاج قاسم اجبار بود که کار کند تا نیازهای زندگی خانواده را تأمین کند. ایشان مدتی در هتل کسری کار می کردند و بعد در سازمان آب، سپس پاسدار افتخاری سپاه شدند. نخستین عملیاتی که بچه های کرمان شرکت کردند، عملیات کرخه نور بود. حاج قاسم مسئول آموزش مان و آدم ورزیده و دوره دیده ای هم بود؛ آقای مهاجری فرمانده گردان و ایشان معاونشان بود. وقتی آقای مهاجری زخمی شد، ایشان فرمانده شد، عملیات طریق القدس بود که ایشان فرمانده نیروهای کرمان بود که یک گردان بود. ایشان از مربیان شاخص مرکز آموزشی در عملیات کرخه نور بود. آقای مهاجری فرمانده نیروهای کرمان رگبار به شکمشان خورد و زخمی شدند. حاج قاسم علیرغم آنکه تیر به کبدشان خورده بود، توسط شهید حسن باقری معرفی و فرمانده نیروهای کرمان شدند. در عملیات رمضان تیپ ثارالله تشکیل شد و نیروهای کرمان در عملیات طریق القدس عملکرد خوبی داشتند.
*فرماندهی حاج قاسم چه خصوصیاتی داشت؟
ایشان به لحاظ هوشیاری و درک سریع مطالب و وضعیت بدنی، فرمانده شاخصی بود. حاج قاسم بلااستثناء در خط بود، بعد از جلسه بلافاصله در خط حاضر می شد و شب یا روز به تک تک سنگرهای بچه ها سر می زد و پس از اعلام رمز عملیات، خودش جزو کسانی بود که مستقیماً از داخل خط فرماندهی می کرد نه از قرارگاه تاکتیکی. نمونه بارز بسیاری از فرماندهان شهید جنگ مانند شهید باکری، شهید کاظمی و شهید همت بودند. شجاعت فرمانده به نیروهای خط منتقل می شد و در عملیات ها به ما می گفتند لشکر پیروز ثارالله و سخت ترین عملیات را به این لشکر می سپردند.
*ریشه توسل ها و توجه های شهید سلیمانی به ائمه اطهار (ع) کجا بود؟
پدرم رعایت کننده شئونات اخلاقی و مذهبی بود. ریشه اعتقادات از شیرخوارگی از خانواده بسته شده بود و به ویژه ارادت به حضرت زهرا (س). پدرم ارادت خاصی به سادات داشت. در روضه هنوز اسم نبرده بودند که اشک و ضجه حاجی جاری بود. از زمانی که یادم هست، از خیابان سرباز روضه خانه حاجی آغاز شد. اول دو شب بود و تعداد کمی حضور داشتند. در خیابان شهید رجایی بیت الزهرا آماده شد بعد هم روضه خانگی بود. ما تقریباً چند سال روضه خانگی داشتیم. گاهی ما هم نبودیم و خودشان دو نفری بودند، می آمدند روضه می خواندند و می رفتند.
*درباره نقش شهید سلیمانی در شکل گیری ستاد بازسازی عتبات عالیات نکته ای به خاطر دارید؟
ایشان پس از سقوط صدام در عراق سه مبحث را دنبال کرد. نخستین کاری که ایشان انجام داد، سازماندهی مجاهدین عراق در سازمان بدر بود که در زمان جنگ با صدام مبارزه می کردند. حفاظت از حرم های شریف به سازمان بدر سپرده شد؛ مبحث دوم با دستور حضرت آقا و محوریت ایشان و هماهنگی و ارتباط بسیار نزدیک با آیت الله سیستانی و علمای عراق انجام شد. نیاز بود که ستاد بازسازی عتبات عالیات شکل بگیرد که کار بازسازی و نوسازی حرم های شریف در عراق صورت گیرد. کارهای زیربنایی که در نجف، کربلا، کاظمین و سامرا انجام شد، هم اکنون قابل قیاس نیست. دغدغه اصلی حاجی این بود که زائر در رفاه و صحن و سرای ائمه (ع) در شأن ایشان باشد. کار دیگری که ایشان انجام داد، گسترش پیاده روی اربعین با استفاده از توانمندی مردم برای مردم بود. مؤکب ها مردم را درگیر خدمت رسانی به خودشان کردند. کار اصلی، تشکیل حشدالشعبی با طراحی و فکر ایشان بود و عملیات تأمین امنیت زوار به نجف، کربلا و خود شهر کربلا با ساماندهی خیلی خوبی که صورت گرفت، از این طریق انجام شد که منشأ دفاع از حرم های شریف در مقابل حمله شدید و برق آسای داعش در سوریه و عراق بود.
*موردی از مشکلات زوار بود که حاج قاسم شخصاً دخالت کند؟
من در دو مرحله همراه ایشان بودم و در راه به زوار حمله و جسارت شد. ایشان شبانه خودشان را به عراق رساندند تا از تعرض بعدی جلوگیری نمایند. با این همه کوچک ترین تعرضی به حرم های شریف صورت نگرفت و بازسازی هم در شأن ائمه بود.
*ایشان تعصب خاصی به سامرا داشتند، علت خاصی داشت؟
اعتقاد ایشان این بود که میهمان های سامرا، میهمان های آقا امام زمان (عج) هستند. مگر می شود آدم به مهمانی خانه ای برود و صاحبخانه نباشد؟ امکان ندارد. این را خود حاجی می گفتند که نباید به میهمان صاحب الزمان (عج) جسارت شود. ایشان علاوه بر وجود مرقد ائمه (ع) در عتبات، نسبت به این مورد تعصبی داشت.
*نکته ای درباره خط مشی ستاد بازسازی از ایشان نشنیده اید؟
در خصوص موضوعات کاری ایشان کمتر صحبت می کرد ولی سیاست کلی گسترش بازسازی تمام اعتاب مقدسه در عراق بود. من می دیدم که با مسؤلان ستاد صحبت می کنند. چند باری شهید ابومهدی کارهای ستاد را دنبال می کردند. حاجی به سامرا توجه ویژه داشت و نقش شهید ابومهدی المهندس در گسترش سامرا نقش ویژه ای بود.
*شهید سلیمانی در جایی گفته اند که: «برای شهید شدن باید شهید بود». این جمله را در مورد خودشان چطور ارزیابی می کنید؟
ایشان واقعاً شهید بود که شهید شد، توجه خاصی داشت که در زندگی سر سوزنی حق الناس شکل نگیرد، به مردم از هر طیفی توجه داشتند و می گفتند ما باید مردم را جذب نماییم. به مظلومین جهان و هر جا صدای مظلومی بود، توجه داشت. ما با مراجعات و خاطراتی که پس از شهادت ایشان گفته شد، توجه ویژه ایشان را به مظلومان جهان متوجه شدیم. شناختی که ایشان نسبت به معاندان، کفار و تکفیری ها و روش زندگی شان داشت، درس آموز بود. مگر می شود کسی که از سن ۲۳ سالگی در خدمت مبارزه و اسلام باشد و شهیدوار زندگی کند، ولی شهید نشود؟ مگر می شود کسی برای دوستان شهیدش ضجه بزند و نماز شبش را مثل نماز یومیه اش واجب بداند و شهادت نصیبش نشود؟ مگر می شود کسی که تلاش می کرد تمام مستحباتش را انجام دهد و محرمات را ترک کند، شهید نشود؟
منبع: atreharam.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب