تفسیر دعاهای روزانه حضرت زهرا (س) به قلم محمود معرفت ۷ ؛
اشاره حضرت زهرا (س) به منشأ رزق حلال و طیب در دعاهای روزانه
به گزارش عطر حرم قرآن کریم می فرماید: ای مردم! از آنچه در روی زمین از حلال و پاکیزه است تناول کنید و از وسوسه های شیطان پیروی ننمایید؛ چونکه که او دشمن آشکار شما است.
خبرگزاری مهر - گروه دین و آئین: الگو گرفتن از زندگی ائمه علیهم السلام جزو موارد مورد تاکید در معارف اسلامی و در جهت ساختن سبک زندگی مناسب برای مؤمنان است، در زندگی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها باید دقیق شد، با نگاهی نو آن زندگی را شناخت و به معنای واقعی کلمه آنرا الگو قرار داد. یکی از ابعاد زندگانی این بانوی بزرگوار نیایش های عاشقانه آن حضرت با خداوند تبارک و تعالی است. دعاهایی است که منسوب به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بوده و راهگشا برای کسب معرفت و رسیدن به کمال به حساب می آید.
دعا نزدیک ترین و مؤثرترین رابطه انسان با خداست. دعا در فرهنگ اسلامی از مهم ترین عبادات است؛ تا آنجایی که خداوند در قرآن مجید بعد از امر به دعا و وعده استجابت «وَقالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُم» می افزاید: کسانی که در مقابل این رابطه نزدیک خلق و خالق تکبر می ورزند بزودی با ذلت وارد دوزخ می شوند: «اِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ». و در جایی دیگر از قرآن مجید می خوانیم: «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْلادُعاؤُکُم»؛ (بگو: پروردگارم برای شما ارزشی قائل نیست اگر دعای شما نباشد).
در اهمیت فوق العاده دعا در فرهنگ اسلامی همان بس که دعا زیباترین رابطه خلق با خالق است و سبب طراوت روح انسان و نور امید بر آن می شود. دعا انسان را به اصلاح خویشتن و تهذیب اخلاق دعوت می کند. دعا نزدیک ترین و مؤثرترین رابطه انسان با خداست. به هنگام دعا، انسان با تمام وجودش خدا را مخاطب ساخته و از فضل و رحمتش طلب می کند و با خضوع و تذلل او را می خواند و خواسته های خویش را بی پرده به عرض او می رساند.
گفتنی است به هنگام دعا تمام حجاب ها میان خداوند و بندگان برداشته می شود و انسان، مستقیماً او را مخاطب قرار داده و تمام نیازهای خویش را با او در بین می گذارد. اضافه بر این، شکی نیست که دعا نقش بسیار مؤثری در تربیت نفوس انسانی و سوق آنها به مراتب کمال دارد که خیلی از آن غافل اند. هرچند خداوند به انسان بسیار نزدیک است «وَنَحْنُ أَقْرَبُ اِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید» ولی بسیار می شود که انسان با غفلت و بی توجهی از او فاصله می گیرد و دور می شود. دعا می تواند این دوری را تبدیل به نزدیکی کند و این فاصله را از میان بردارد چون که انسان به هنگام دعا، قرب و نزدیکی خویش را به خدا کاملاً احساس می کند. دعا همچون باران بهاری است که سرزمین دل ها را سیراب می کند و شکوفه های ایمان و اخلاص و عشق و عبودیت را بر شاخسار روح انسان ظاهر می سازد. دعا نسیم روح بخش قدسی است که همچون دم مسیحا عظم رمیم را به اذن الله حیات می بخشد.
دعا دریای مواجی است که گوهرهای فضائل اخلاقی را در درون وجود انسان پرورش می دهد. هر نفسی که با دعا همراه می باشد ممدّ حیات است و مفرّح ذات و هر دلی که با نور دعا قرین است با تقوای الهی همنشین است. دعا کننده، وصول به مقاصد شخصی یا نوعی خویش را از خدا می طلبد و خداوند تربیت و پرورش روحانی او را از راه دعا می خواهد.
بر همین اساس حجت الاسلام والمسلمین محمود معرفت پژوهشگر مسائل دینی، از رهگذر شرح و دعاهای ایام هفته حضرت زهرا سلام الله علیها، زوایای پنهانی که در این ادعیه نورانی نهفته است را مطرح و مطالب آن تقدیم مخاطبان می شود. آنچه در ادامه می خوانید بخش هفتم این سلسله مطالب است:
حضرت فاطمة (س) فی دُعاءِ یومِ السَّبتِ: اللّهُمَّ افتَح لَنا خَزائِنَ رَحمَتِک، وهَب لَنَا اللّهُمَّ رَحمَةً لا تُعَذِّبُنا بَعدَها فِی الدُّنیا وَالآخِرَةِ، وَارزُقنا مِن فَضلِک الواسِعِ رِزقاً حَلالاً طَیباً، ولا تُحوِجنا ولا تُفقِرنا إلی أحَدٍ سِواک، وزِدنا لَک شُکراً، وإلَیک فَقراً وفاقَةً، وبِک عَمَّن سِواک غِنی وتَعَفُّفاً. اللّهُمَّ وَسِّع عَلَینا فِی الدُّنیا، اللّهُمَّ إنّا نَعوذُ بِک أن تَزوِی وَجهَک عَنّا فی حالٍ ونَحنُ نَرغَبُ إلَیک فیهِ، اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ، وأعطِنا ما تُحِبُّ وَاجعَلهُ لَنا قُوَّةً فیما تُحِبُّ، یا أرحَمَ الرّاحِمینَ.
وَارزُقنا مِن فَضلِک الواسِعِ رِزقاً حَلالاً طَیباً،
نکته جالب توجه این است که حضرت فاطمه علیهاالسلام در این بخش از درخواست خویش به منشأ رزق حلال طیب اشاره فرموده اند و ان فضل الله الواسع می باشد. الله عزوجل که خود دارای اسم مبارک واسع هستند یکی از شئون ربوبی اش فضل الواسع می باشد. فضل همان فیض است که در مقام تحقق در عالم ملک و ملکوت با عنوان فضل شناخته می شود.
نکته مهم دیگر اینست که مبحث حلال و حرام در موضوعات تشریعیه مطرح است وعالم تکوین از مسائل تشریع فارغ است باآنکه تمام مسائل تشریع هماهنگ با عالم تکوین می باشد.
حال این سوال مهم مطرح می شود که مسئلت رزق حلال طیب انهم ازفضل واسع حق تعالی چه معنایی خواهد داشت.
در جواب باید گفته شود فضل واسع یعنی انسان مؤمن در اکتساب رزق به آن مقام برسد که پدیده های تکوینی را با قواعد تشریعی آنگونه هماهنگ بسازد که آنها تحت ضوابط شرعی قرار بگیرد مثلا آب پدیده ای از پدیده های جهان تکوین است شرع مقدس برای احراز آن راه های مختلف مانند خرید و فروش، وقف، هبه، هدیه، نذر تأسیس یا تأیید نموده است که با یکی از این راه ها میتوان به همان هماهنگی تشریع و تکوین موفق شد.
نویسنده کتاب قاموس قرآن، کلمه طیب را به معنای دل چسبی و طبع پسندی معنا کرده، و به نقل از راغب اصفهانی می گوید: اصل طیّب آن است که حواسّ و نفس انسان از آن لذّت می برد و پاک کردن را استطابه گویند؛ چونکه پاک کردن چیزی سبب دلچسبی آن است.
رزق حلال و طیب
در قرآن مجید به حلال طیب اشاره شده است در این آیه: "یا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلالًا طَیِّباً وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ"؛ ای مردم! از آنچه در روی زمین از حلال و پاکیزه است تناول کنید و از وسوسه های شیطان پیروی ننمایید؛ چونکه که او دشمن آشکار شما است.[۱۶۸ بقره]
صاحب قاموس می گوید؛ جواز خوردن دو شرط دارد: یکی حلال بودن که حق دیگران در آن نباشد و دیگری دلچسب و طبع پسند بودن که مورد نفرت نباشد؛ مانند قاذورات و ….
اگر حلال را حلال شرعی با جمیع شرایط آن بدانیم، لازم است از آیات دیگر و روایات استفاده نماییم و گرنه ظهور حلال در آن است که حق دیگران در آن نباشد و مزاحمت با حقوق دیگران نداشته باشد و تابع وساوس شیطان بودن ظاهراً تجاوز از حلال و طیّب است. از این آیه استفاده می شود که مطلق آنچه دلچسب است و دیگران را در آن حقی نیست، خوردن آن جایز است.
مراد از طیّبات و خبائث در آیه، طیّبات و خبائث واقعی است و ملاک آن تنها نظر مردم نیست؛ ازاین رو آنچه در شرع حرام شده به دلیل خبث واقعی آن می باشد، گر چه در عرف از خبائث شمرده نشود؛ مانند زنا و بی عفتی که از نظر ظاهری امکان دارد برخی آنرا از خبائث ندانند. همینطور ذبیحه ای که شرایط اسلامی در آن مراعات نشده و به عقیده خیلی از مردم از خبائث نیست؛ ولی چون همه اینها از لحاظ واقع از خبائث اند؛ از این جهت حرام اند و محرّماتی که در شرع بیان شده، در واقع مصادیق خبائث واقعی اند که بشر به خبث بعضی از آنها راه ندارد.
منبع: atreharam.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب