پیام های حماسه حسینی ۱۴ ؛
از خصوصیت های منافقان اینست که روی خط بین حق و باطل حرکت می کنند
به گزارش عطر حرم، به مناسبت فرارسیدن ایام عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین ضد السلام در سلسله مطالب پیام های حماسه حسینی به واکاوی زمینه ها و اهداف نهضت سرخ حسینی می پردازیم.
خبرگزاری مهر -گروه دین و اندیشه: عاشورا نه یک حادثه که یک فرهنگ است؛ فرهنگی برخاسته از متن اسلام ناب محمدی که نقش حیاتی را در استقامت ریشه ها، رویش شاخه ها و رشد بار و برهای آن ایفا کرده است. نهضت عاشورا هیچ وقت در محدوده زمان و جغرافیای خاصی محصور نمانده است، بلکه همواره الهام بخش تشیّع در جهت حرکت ها، جنبش ها و قیام های راستین شیعه بلکه خیلی از نهضت های آزادی خواهانه دیگر در مقابل کانون های ظلم و کفر و نفاق بوده است. علما و اندیشمندان مسلمان همواره برای حراست از کیان فرهنگ عاشورا، نه فقط آنرا در طول اعصار متمادی بازگو کرده است، بلکه حتی به بازسازی آن و پاسداری از ارزش های ناشی از آن پرداخته است. بازسازی مضامین و مفاهیم بلند فرهنگ عاشورا در هر عصر و زمانی به فراخور حال آن زمان، تاثیر بسیار شگرف و سازنده ای در راه پیشبرد اهداف مقدسی همچون نشر معارف و فرهنگ اسلام ناب، بر جای نهاده است. تاریخ شیعه گواه صادق و روشنی از این بازسازی ها است.
گفتار آیت الله مصباح در عین برخورداری از صلابت و متانت، بی پیرایگی خاص خویش را داشت، و از برکات وجود شخصیت گرانقدری نشأت می یافت که زبانش بیان قرآنی، دلش مالامال از عشق الهی، و جانش لبریز از محبت و ارادت به حضرت ختمی مرتبت (ص) و خاندان عصمت و طهارت (ع) بود. درصددیم به مناسبت فرارسیدن ایام عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین ضد السلام در سلسله مطالب «پیام های حماسه حسینی» به واکاوی زمینه ها و اهداف نهضت سرخ حسینی بپردازیم.
آنچه در ادامه می خوانید بخش چهاردهم از سلسله درس های عاشورایی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی می باشد که در ماه محرم ۱۴۲۱ ایراد گردید:
اصلاح از دیدگاه منافقان
از قدیم الایام سوء استفاده از این قبیل واژه ها، به کار بردن ناصحیح و مغالطه کردن در مورد آنها یکی از شیوه های منافقان بوده است. منافقان افرادی دو چهره هستند و همیشه بگونه ای حرف می زنند که برای هر دو طرف قابل توجیه باشد. نفاق یعنی همین دو چهرگی، آنان همیشه بین حق و باطل و از روی مرز حرکت می کنند، نه حق صِرف و نه باطل صِرف، برای اینکه اگر نتیجه به نفع این طرف به اتمام رسید خویش را جز جبهه حق قلمداد کنند، «أَلَمْ نَکُنْ مَعَکُم؟» می گویند مگر با شما نبودیم؟ چرا، ما هم با شما و مؤمن هستیم.
اما اگر به نفع طرف مقابل به اتمام رسید، می گویند ما هم از اول به این ها گفتیم این کارها را نکنند اما گوش ندادند. گفتیم حالا که خرمشهر را گرفتید دیگر بس است، جنگ را رها کنید! اما گوش ندادند. همیشه از خصوصیت های منافقان اینست که روی خط مرزی بین حق و باطل حرکت می کنند: «مُذَبْذَبینَ بَیْنَ ذلِکَ لا اِلی هؤُلاءِ وَ لا اِلی هؤُلاء» (نساء، ۱۴۳) این گونه افراد، فرصت طلب هستند. در واقع نه این طرف را قبول دارند نه آن طرف را، بلکه به دنبال منافع خود هستند. اگر امروز باد از این طرف بیاید، انقلابی هستند. اگر فردا گروه دیگری رأس کار آمد خویش را اصلاح طلب می نامند و آن طرفی می شوند. هر روز رنگ عوض می کنند و به تناسب و مطابق شرایط، تغییر چهره می دهند. این از خواص نفاق است.
یکی دیگر از خصوصیت های نفاق اینست که همیشه خویش را اهل اصلاح می دانند «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنّا بِاللّهِ وَ بِالْیَومِ الاْخَرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنینَ. یُخادِعُونَ اللّهَ وَ الَّذینَ آمَنُوا وَ ما یَخْدَعُونَ اِلاّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما یَشْعُرُون» (بقره، ۹ ۸)؛ دسته ای از انسان ها یعنی از این حیوان های دو پا هستند که می گویند ما به خدا و قیامت ایمان داریم، ما هم دین داریم، ما هم مذهبی هستیم ولی دروغ می گویند و همچون ادعاهای آنها اینست که «وَ اِذا قیلَ لَهُمْ لاتُفْسِدُوا فی الاَْرْضِ قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون» (بقره، ۱۱) اگر به ایشان گفته شود افساد نکنید، مرتکب جرم و جنایت نشوید، کارهای مغایر قانون نکنید، به مردم تهمت بی جا نزنید، ترورهای پنهانی انجام ندهید، «قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون» می گویند ما اهل اصلاح هستیم، ما اصلاح طلبیم. منظور این افراد از «اصلاح» مطلب دیگری است. خدا وقتی به ایشان می گوید: «لاتفسدوا» یعنی فساد طبق نظام ارزشی الهی.
کار آنها را بر مبنای نظام ارزشی الهی و قرآنی فساد دیده و می گوید: «لا تفسدوا»؛ اما آنها نظام ارزشی دیگری را پذیرفته اند. امروز میتوان نظام مورد نظر آنها را در نظام ارزشی آمریکایی یا غربی مجسم کرد. زمان پیامبر (صلی الله ضد وآله) هم یک نظام ارزشی الحادی در مقابل نظام اسلامی پیامبر (صلی الله ضد وآله) وجود داشت. تفاوتی نمی کند، هرچه غیر اسلام است، الحادی و کفر است، چه آمریکایی، چه انگلیسی، چه منسوب به قوم دیگری باشد. چه فرقی می کند، اسلام که نبود «الْکُفْرُ مِلَّةٌ واحِدَة».
اگر قرآن می گوید «لاتُفْسِدُوا فی الاَْرْض»، یعنی کارهایی که طبق نظام اسلامی فساد است انجام ندهید. آنها می گویند نه، کارهایی که ما می نماییم اصلاح است نه افساد. سرّ این مسأله در اینست که این دو دیدگاه اختلاف مبنا دارند. خدا چیزی را و آنها چیز دیگری را اصلاح می دانند. خدا چیزی را و آنها چیز دیگری را افساد معرفی می کنند. اینست که قرآن در پاسخ ایشان می گوید: «اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُون» با ضمیر فصل و «الف و لام» که دلالت بر حصر می کند، «اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُون» مفسدان واقعی همین منافقان هستند، همین کسانی که ادعا می کنند ما اصلاح می کنیم؛ و در واقع دروغ می گویند.
همین کسانی که می گویند ایمان داریم و دروغ می گویند، می گویند ما روشنفکر مذهبی هستیم، اما نمی دانند مذهب چیست. وقتی صحبت از وحی می شود می گویند وحی یک تجربه شخصی است! شخص حالی پیدا می کند و فکر می کند خدا با او حرف می زند! و این تصور برای او می شود وحی! صحبت از دین که می شود می گوید اصلاً دین در ارتباط با امور شخصی است نه امور اجتماعی! دین نه اقتصاد دارد، نه امور سیاسی، نه مسائل اجتماعی و نه اصلاً ارزش های اخلاقی! ارزش ها هم که جزو دین نیست!
چون ارزش ها متغیر است و باید هر روز طبق سلیقه های اشخاص تغییر کند! پس دین چیست؟ یک سری مناسک و آداب و رسوم قراردادی، بعنوان پرستش چیزی که شخص فکر می کند خدای اوست! امکان دارد این مفهوم در چارچوب بت پرستی یا خدا پرستی باشد! امکان دارد کسی هم دوگانه پرست یا سه گانه پرست باشد، دین همین است! هیچکدام از این ها با هم تفاوت نمی کند! این یک صراط مستقیم و آن یکی هم صراط مستقیم دیگری است! پرستیدن بتی که از سنگ تراشیده شده یک صراط مستقیم است، عبادت آن خدایی هم که اسلام می گوید که از جسم و جسمانیات منزه و کمال مطلق است، دین و صراط مستقیم دیگری است! هیچ تفاوتی هم ندارند! چگونه تفاوتی ندارند؟ چون به نظر آنها هیچکدام حقیقت ندارد. اگر دروغ باشد، چه تفاوتی می کند که این دروغ باشد یا آن دروغ! چنین کسانی ادعای دینداری می کنند، نه دینداری تنها، ادعای اینکه ما راهبر و راهنما هستیم! دیگران را راهنمایی می نماییم و به آنها دین یاد می دهیم!
چنین کسانی ادعای اصلاح طلبی هم می کنند! اصلاح طلبی طبق کدام نظام ارزشی؟ خودشان گفتند که هیچ نظام ارزشی ثابتی در عالم وجود ندارد و نمی تواند باشد. البته زمانی که در رابطه با احکام اسلام صحبت می شود نهایتا برای اینکه دیگران را فریب بدهند می گویند بله، این حکم از اسلام است، ولی برای ۱۴۰۰ سال پیش از این بوده است! امروز شرایط تغییر کرده، اسلام هم که پویاست و هر روز تغییر شکل می دهد! اگر اسلامی هست و ما طرفدار اسلام هستیم و می خواهیم نظام اسلامی برپا شود، انقلاب اسلامی کردیم، کدام اسلام را می گوئیم؟ اسلام ۱۴۰۰ سال پیش را می گوئیم یا اسلامی که شما از آمریکا آوردید؟ کسانی که صدها هزار شهید دادند برای اینکه نظام اسلامی برپا شود این اسلامی را می خواستند که شما می گوئید؟ این کفری را که شما اسم آنرا اسلام گذاشتید؟ این افسادی که شما اسم آنرا اصلاح گذاشتید؟ اینکه حجاب را بردارید و زن لخت و عور در جلسات شما بیاید؟ اینکه مشروب خواری را آزاد کنید؟ اینکه دختر و پسر در خیابان با هم برقصند؟ به من گفتند چرا این مطالب را می گویی؟ اگر نگویم پس چه زمانی و در کجا این حرف ها گفته شود؟ همه مردم که روزنامه خوان نیستند. آقایان اصلاح را در این موارد می دانند. احیای سنتهای کفار ۲۵۰۰ سال پیش! این می شود اصلاح! تعطیل احکام الهی! تغییر قانون های قرآن! به این کارها اصلاح می گویند! «وَ اِذا قیلَ لَهُمْ لاتُفْسِدُوا فی الاَْرْضِ قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون. اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُون.» (بقره، ۱۱)
اصلاح مطلوب
حال ببینیم سیدالشهداء (علیه السلام) برای چه قیام کرد؟ برای اینکه یک نظام «خود ساخته» «متغیر» را بر مردم حاکم کند؟ آیا این اصلاح بود؟ یا گفت باید به همان احکامی که جدم آورده است عمل کنید؟ زمانی که می دید مدعی خلافت، مشروب خوار است و درحال مستی نماز می خواند، آیا او می گفت، اهلا و سهلا؟ اصلاح این است؟ یا می گفت باید بر مشروب خوار حد جاری کرد؟ آن گاه که کسانی به مشروب خواران چراغ سبز نشان بدهند، در بعضی موارد برخی از مؤسسات رسمی کشور به میهمان های خارجی بگویند اگر آبجو احتیاج دارید برایتان تهیه کنیم! اسم این کارها را اصلاح می گذارند! چرا؟ می گویند مردم در اوایل انقلاب سختگیری کردند، نگذاشتند میهمان های خارجی بیایند، ما این موارد را باید اصلاح نماییم، تا میهمان های خارجی بیایند و ما از کنار آنها استفاده کنیم! میهمانان خارجی بیایند در حالیکه در چمدان هایشان مشروبات الکلی و چیزهای دیگر باشد! بگذرم.
اصلاح یعنی چه؟ اینکه سیدالشهداء (علیه السلام) فرمود: «اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فی اُمَّةِ جَدّی» باید دید منظور حضرت (علیه السلام) چه بود؟ اجازه بدهید قسمت های دیگری از بیانات ایشان را بخوانم، شاید مسأله روشن بشود. در میان راه کربلا، در یکی از سخنرانی هایش فرمود: «اِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله ضد وآله) قَدْ قالَ فی حَیاتِهِ مَنْ رَأی سُلْطاناً جائِراً مُسْتَحِلا لِحُرُمِ اللّهِ ناکِثاً لِعَهْدِ اللّهِ مُخالِفاً لِسُنَّةِ رَسُولِ اللّهِ یَعْمُلُ فی عِبادِ اللّهِ بِالاِْثْمِ وُ الْعُدْوانِ ثُمَّ لَمْ یُغَیِّرْ بِفِعْل وَ لا قَوْل کانَ حَقیقاً عَلَی اللّهِ أَنْ یُدْخِلَهُ مُدْخَلَهُ وَ قَدْ عَلِمْتُم أَنَّ هؤُلاءِ الْقَومَ قَدْ لَزِمُوا طاعَةَ الشَّیْطانَ وَ تَوَلَّوا عَنْ طاعَةِ اللّهِ وَ أَظْهَرُوا الْفَسادَ وَ عَطَّلُوا الْحُدُودَ وَ اسْتَأْثَرُوا بِالْفِیءِ وَ أَحَلُّوا حَرامَ اللّهِ و حَرَّمُوا حَلالَهُ وَ اِنّی أَحَقُّ بِهذَا الاَْمْر» (بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۳۸۲، باب ۳۷، روایت ۲) اگر کسی ببیند که زورمداری و سلطانی که با زور بر دیگران مسلط باشد و قدرتی در اختیار دارد، در سایه قدرت خود پیمان خدا را که عهد عبودیت است، شکسته «أَلَمْ أَعْهَدْ اِلَیْکُمْ یا بَنی آدَمَ أَنْ لاتِعْبُدُوا الشَّیْطانَ اِنَّهُ لَکُمْ عَدُّوٌ مُبینٌ وَ أَنِ اعْبُدُونی هذا صِراطٌ مُسْتَقیم» (یس، ۶۱ ۶۰) این پیمان خدا است، اگر کسی دید که این شخص در پناه قدرت خود، سر از بندگی خدا پیچیده «مخالفا لسنة رسول الله»، با دستورات پیامبر (صلی الله ضد وآله) مخالفت کرده و به آنچه پیامبر (صلی الله ضد وآله) فرموده عمل نمی کند، «یعمل فی عباد الله بالاثم و العدوان»، رفتارش با مردم همراه با گناه و تعدّی است، اگر کسی چنین قدرتمندی را دید و با گفتار و رفتار خود روش او را تغییر نداد، یعنی با سخن یا با عمل کاری نکرد که این شخص به مسیر صحیح برگردد، اگر مسلمانی چنین چیزی را دید و کاری انجام نداد که او را از این رفتار غلط باز دارد، «کان حقیقاً علی الله ان یدخله مدخله» حق خدا است که او را هم با همان ستمکار وارد جهنم کند تا با ستمکاران همنشین شود؛ آن حاکم کار خلافی انجام داد، این شخص هم سکوت کرد. سکوت کردن در مقابل کار خلاف، مهر امضا بر عمل کسی است که مرتکب خلاف گردیده است و سبب می شود که شخص، همنشین خلافکار بشود.
بعد می فرماید «و قد علمتم انّ هؤلاء القوم قد لزموا طاعة الشیطان» کسانی که من با آنها مواجه هستم، یعنی بنی امیه، ملازم اطاعت شیطان شدند «و تولوا عن طاعة الله» عهد خدا این بود که «أن لا تعبدوا الشیطان انه لکم عدو مبین» این عهد را بر عکس کردند، اطاعت شیطان می کنند، اما خدا را اطاعت نمی کنند. «و اظهروا الفساد» مورد شاهد من این عبارت است. این ها فساد را ظاهر کردند، فساد را در جامعه پدید آوردند، چه کار کردند؟ در عطف تفسیر عبارت قبل می فرماید: «و عطّلوا الحدود» حدود الهی را تعطیل کردند، در موردی که باید دست دزد را ببرند، نمی برند، جایی که باید زانی و زانیه را تازیانه بزنند، نمی زنند و آن جا که باید سایر احکام الهی را اجرا کنند، نمی کنند.
این ها فساد است، در فرهنگ حسین (علیه السلام) این ها فساد است. «و استأثروا بالفیء» بیت المال را به خود و دار و دسته خود اختصاص دادند، بیت المالی که باید صرف همه مسلمانان بشود، امکاناتی که باید به صورت یکسان در اختیار همه قرار بگیرد، در اختیار دار و دسته خود قرار می دهند، «و أحلوا حرام الله» آن چه را خدا حرام کرده می گویند نه، مقدار کم آن عیب ندارد! یا الآن اشکال ندارد! اسلام سیّال است! فقه پویا می خواهیم! روز گذشته حرام بود، امروز حلال است! کاری کرده اند که حتی بچه های متدین می پرسند چه وقت رقصیدن حلال می شود؟ آیا هنوز حلال نشده است؟ چه زمانی دوست پسر گرفتن و دوست دختر گرفتن جایز می شود، هنوز آقایان اجازه نداده اند؟ می گویم این مسائل حلال شدنی نیست، چیزی که خدا حرام کرده حرام است. می گویند نه، خیلی چیزها هست که حرام بوده است حالا حلال شده است! چه وقت این ها حلال می شود؟ صادقانه سوال می کنند! فقه پویا را به این شکل تعریف می کنند، یعنی احکام خدا روزی تغییر می کند، چه کسی تغییر بدهد؟ قدرت حاکم! بعد امام (علیه السلام) می فرماید حال که این گونه شده است.
مگر رسول الله (صلی الله ضد وآله) نفرمود کسی که این رفتارها را تغییر ندهد با آنها در جهنم همنشین خواهد بود در چنین زمانی چه کسی از من سزاوارتر است که ضد این ها قیام کند، تا این مطالب را تغییر دهد؟ «و انی أحق بهذا الامر» من سزاوارترین کسی هستم که باید این ها را تغییر بدهد. پس، حرکت من برای اصلاح این موارد است.
آن جا که گفتم «خرجت لطلب الاصلاح فی أمة جدی» ۱ یعنی این مطالب. مصداق «اصلاح» این موارد است؛ باید حدود الهی برگردد، باید بیت المال مسلمین به صورت یکسان در اختیار همه قرار بگیرد، باید مردم به صورت یکسان از تسهیلات اقتصادی، اداری، قانونی استفاده کنند،
نه اینکه فقط خویش و قوم ها، دار و دسته، هم حزبی ها و هم جبهه ای ها از امکانات و تسهیلات استفاده ببرند. این ها فساد است و باید در مقابل این فسادها قیام کرد. حسین (علیه السلام) قیام کرد تا این فسادها را بر اندازد. اگر کسانی اصلاح طلبی را این می دانند، همان گونه که مقام معظم رهبری فرمودند، همه طالب چنین اصلاحی هستند، چه کسی با این اصلاح مخالف است؟ مگر کسی که مسلمان نباشد. البته هستند کسانی که با چنین اصلاحی مخالف اند، ولی آنها همان کسانی هستند که به خدا و احکام خدا ایمان ندارند، دروغ می گویند که مسلمان اند، برای فریفتن من و شما ادعای اسلام می کنند.
اصلاح خوب است اما اصلاح بر مبنای سیستم اسلامی، بر مبنای نظام ارزشی اسلامی، نه آنچه را که آمریکا یا سایر کفار اصلاح می دانند. برای ما آمریکا یا هر کس دیگر چه تفاوتی می کند. چون او بیش تر اصرار می کند ما او را سمبُل قرار داده ایم، و الاّ برای ما آمریکا با کسان دیگر فرقی نمی کند، هر کافری همین گونه است. هر که با ارزش های اسلامی مخالف است ما دشمن او هستیم؛ ما خواهان تحقق ارزش های اسلامی هستیم، می خواهیم احکام خدا اجرا شود.
دنیا می گوید این کارها خلاف اعلامیه حقوق بشر است، می گوئیم آن اعلامیه برای خودتان. ما تا جایی با این اعلامیه موافقیم که در فرهنگ اسلامی جایگاه خودش را داشته باشد. «خوب» در نظر ما آن است که اسلام می گوید خوب است، «بد» هم آن است که اسلام می گوید بد است؛ نه آنچه شما یا پارلمان اروپا یا کنگره آمریکا بگوید، گفته های آنها برای ما حجیت ندارد، مراجع تقلید ما باید بفرمایند، قرآن باید بفرماید، سنت رسول الله (صلی الله ضد وآله) باید بفرماید.
امام حسین (علیه السلام) در بیان دیگری، مشابه همین می فرماید: «اِنَّ هؤُلاءِ الْقَومَ لَزِمُوا طاعَةَ الشَّیْطانَ وَ تَرَکُوا طاعَةَ الرَّحْمنِ وَ أَظْهَرُوا الْفَسادَ فی الاَْرْضِ وَ أَبْطَلُوا الْحُدُودَ وَ شَرِبُوا الْخُمُور»؛ این ها حدود الهی را باطل کردند، تعطیل حدود، یک مطلب است؛ باطل کردن، از آن بالاتر است. گاهی می گویند امروزه شرایط بگونه ای نیست که ما حدّ الهی را اجرا نماییم. ولی زمانی هم می گویند این حکم بی مورد است، این قانون خلاف ارزش های انسانی و انسانیّت است، آن گونه که جبهه ملی در رابطه با لایحه قصاص گفتند، ۱و امروز اتباع آنها به صورت صریح تر می گویند و می روند در کنفرانس برلین و در آن جا رسماً احکام اسلامی را محکوم کرده و
می گویند باید تغییر کند! ۱و متأسفانه برخی از روحانی نماها هم چنین افتضاحاتی به بار می آورند! آن کسانی که خودشان را مدافع قانون اساسی می دانند اقلاً این بی دین ها را به محاکمه بکشانند؛ شما ضروریات اسلام را انکار کرده اید! شما آبروی اسلام را در کشورهای خارجی برده اید! دفاع از قانون اساسی این ها را اقتضا نمی کند؟ آیا فقط اقتضا می کند که جلوی روزنامه ها را باز بگذاریم تا هر غلطی می خواهند بکنند؟ هر جسارتی می خواهند به مقدسات بکنند؟ فقط در این صورت دفاع از قانون اساسی می شود؟ انصاف کجاست؟ شرف کجاست؟
امام حسین (علیه السلام) می فرماید: «أَنَا أَولی بِنُصْرَةِ دینِ اللّهِ وَ اِعْزازِ شَرْعِه» من به اینکه دین خدا را یاری کنم و شریعت خدا را عزیز گردانم اولی هستم. این ها شریعت خدا را منزوی و ذلیل کردند، از جامعه کنار زدند، من که پسر پیامبرم (صلی الله ضد وآله) اولی هستم به اینکه در مقام عزیز کردن شریعت خدا بر آیم. «وَ الْجِهادِ فی سَبیلِهِ لِتَکُونَ کَلِمَةُ اللّهِ هِی الْعُلْیا» من باید در راه خدا جهاد کنم، ابی عبد الله حرکت خویش را جهاد در راه خدا می داند، با این هدف که «لتکون کلمة الله هی العلیا» تا سخن خدا برترین باشد، کسی بالاتر از سخن خدا حرفی نگوید، آن جا که گفتند «خدا گفته است»، همه خضوع کنند. نه اینکه بگوید خدا گفته، ولی این حرف برای ۱۴۰۰ سال پیش خوب است! امروز خود ما بهتر از خدا می فهمیم!
هدفی که امام حسین (علیه السلام) در وصیت نامه خود برای برادرش فرمود این بود، «انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی» شاید کلمه «طلب» اشاره به این مطلب باشد که، من نمی گویم می توانم چنین کاری را انجام دهم، همه مشکلات را حل و فسادها را برطرف کنم، اما در این راه تکاپو می کنم و قدم برمی دارم؛ نهایت تلاش خویش را می کنم، اگر مردم هم کمک کرده و به وظیفه شأن عمل کردند، این کار صورت خواهد گرفت، مفاسد اصلاح خواهد شد. اما اگر مردم کمک نکردند، من به وظیفه خود عمل کرده ام. پس هدف «طلب الاصلاح» بود، و این هدف به بهترین وجه تحقق پیدا کرد.
آیا از دست یک انسان یا مجموعه کوچکی از انسان ها بیشتر از این بر می آمد که چنین تحولی ایجاد کند؟ تحولی که پس از هزار و سیصد و چند سال این چنین هیجان در مردم پیدا شود، از شرق و غرب عالم برای حسین (علیه السلام) گریه کنند، به یاد حسین (علیه السلام) و برای احیای دین خدا قیام کنند. یکی از ثمرات آن، انقلاب اسلامی ایران بود و نظیر چنین ثمراتی در تاریخ اسلام بارها اتفاق افتاده است. گرچه شاید هیچکدام به شکوهمندی انقلاب اسلامی ایران نبوده است.
منبع: عطر حرم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان عطرحرم در مورد این مطلب