مرتضی نجفی قدسی در یادداشتی تبیین كرد؛
آیت الله سیدجواد خامنه ای تجسم تقوا و فضیلت بود
به گزارش عطر حرم مرتضی نجفی قدسی در یادداشتی ضمن اشاره به خاطره ای ماندگار از رهبر معظم انقلاب اسلامی، دلیل عمامه سفید بر سر گذاشتن پدر بزرگوار ایشان را بیان کرد.
به گزارش عطر حرم به نقل از مهر، مرتضی نجفی قدسی به مناسبت پانزدهم تیر ماه سالگرد ارتحال آیت الله سید جواد خامنه ای والد بزرگوار رهبر معظم انقلاب یادداشتی در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است. که در ادامه می خوانیم:
حدود چهل سال پیش در یکی از سفرها که به مشهد مقدس مشرف شده بودم، توفیقی یار شد تا خدمت یکی از عالمان مهذب و باتقوا شرفیاب شوم. این عالم پرهیزکار حضرت آیت الله حاج سیدجواد خامنه ای والد بزرگوار رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت الله خامنه ای (مدظله العالی) بود. خانه ای که این روحانی وارسته در آن می زیست، منزلی بسیار ساده و قدیمی و با امکانات محدودی بود که در وهله اول بسیار متعجب شدم ایشان با این که فرزندان نامداری دارد و حداقل یکی از آنها رئیس جمهور کشور است و دیگران هم هر کدام دارای مقامات و مراتبی هستند، مع ذلک در چنین خانه ای محقر و ساده و در یک اتاق کوچک شاید ۹ متری در کنار انبوهی از کتاب های بسیار قدیمی زندگی می کند و عجیب تر آنکه این پیرمرد و پیرزن سالخورده خدمتکاری نداشتند و در عین حال با میهمان اینقدر گشاده رو بودند و من خود شرمنده شدم که چرا مزاحمت برای آنها بوجود آورده ام، مخصوصاً وقتی که عیال ایشان سینی چایی را در دست گرفته و با زحمت از پله های طبقه پایین به بالا می آمد تا از میهمان پذیرایی کند. به هر حال صفا و ساده زیستی آنها بسیار مرا تحت تاثیر قرار داد، البته قبلاً از مراتب تقدس و تقوی و پرهیزکاری حضرت آیت الله حاج سیدجواد خامنه ای (رض) شنیده بودم، ولی مشاهده وضع و حال زندگی ایشان که در عین توانایی، ساده زیستی و زی طلبگی را پیشه خود کرده بودند، بسیار درس آموز بود.
در این دیدار ایشان سفارش فرمودند که هر وقت برای زیارت حضرت امام علی بن موسی الرضا (ع) به مشهد مشرف می شوید، تلاش کنید از زیارت جامعه کبیره غافل نشوید و این را هم مطمئن باشید که حضرت به عموم زوار نظر لطف دارند و زائری نیست که از زیارت مشهد مقدس بی بهره برگردد.
در مراتب علمی حضرت آیت الله سیدجواد خامنه ای (ره) همین بس که ایشان از سه مرجع عظیم الشأن در نجف اشرف یعنی حضرات آیات عظام: میرزا محمدحسین نائینی، سیدابوالحسن اصفهانی، شیخ محمدحسین غروی اصفهانی (مشهور به کمپانی) اجازات اجتهادی خویش را دریافت کرد. ایشان بعد از مراجعت از نجف در مشهد مقدس اقامت می کنند و در مسجد جامع گوهرشاد و مسجد صدیقی یا مسجد ترک ها در بازار فرش فروش ها در نزدیکی حرم مطهر اقامه نماز جماعت می کردند و از آنجائیکه در زهد و قداست برای عموم متدینین شناخته شده بودند خیلی از مقدسین مشهد در نماز جماعت ایشان حاضر می شدند.
دلیل عمامه سفید بر سر داشتن در منزل
یکی از مراتب قداست ایشان رعایت خیلی از مستحبات بود که بعنوان نمونه وقتی در نماز جماعت ایشان شرکت کردم با عمامه مشکی و نماد سیادت بودند ولی در منزل با عمامه سفید در اتاق کتابخانه شان نشسته بودند و، چون بسیار تعجب کردم از ایشان پرسیدم، حضرت آقا شما که سید هستید چرا عمامه سفید بر سر گذاشته اید که ایشان پاسخ دادند: «استحباب در این است که انسان همیشه یک دستار سفیدی بر سر داشته باشد و من، چون سید هستم هرگاه بیرون و مسجد می روم با عمامه مشکی می روم ولی بمحض این که به خانه می آیم عمامه ام را عوض می کنم و عمامه سفید را بر سر می گذارم» این ماجرا نمونه ای از رعایت مستحبات توسط این عالم مهذب بود و از مراتب زهد و قناعت ایشان هم حرف های زیادی هست که مطلب به درازا می کشد.
دیدار حضرت آیت الله حاج سیدجواد خامنه ای (ره) که به راستی تجسم تقوا و فضیلت بود، برایم بسیار مغتنم و روحبخش بود، دوست داشتم همچنان در محضر ایشان بنشینم و جمال ایشان را زیارت کنم، ولی با نزدیک شدن اذان ظهر و آماده شدن ایشان برای تجدید وضو و نماز از خدمت ایشان مرخص شدم، ولی با خاطره ای دلنشین و شاید نورانیت سفر ما در آن سال، همین فیض ملاقات ایشان بود.
خاطره ای ماندگار از رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت الله خامنه ای (مدظله العالی)
اینجا مناسب می دانم به انگیزه فرا رسیدن پانزدهم تیرماه سالروز درگذشت حضرت آیت الله حاج سیدجواد خامنه ای (رض) و گرامیداشت این عالم فرزانه به خاطره زیبایی از زبان رهبر معظم انقلاب اشاره داشته باشیم که روزی در ضمن درس اخلاق در جمع پاسداران در اهمیت احسان به والدین چنین بیان فرمودند:
«بنده اگر در زندگی خود در هر زمینه ای توفیقاتی داشته ام، وقتی محاسبه می کنم، به نظر می آید که این توفیقات باید از یک کاری که من برای یکی از والدینم کرده ام، باشد.
مرحوم پدرم در سنین پیری تقریباً بیست و چند سال پیش از فوتش، که مرد ۷۰ ساله ای بود به بیماری آب چشم که چشم انسان را نابینا می کند، مبتلا شد.
بنده آن وقت در قم بودم. تدریجاً در نامه هایی که ایشان برای ما می نوشت، این روشن شد که ایشان چشمش درست نمی بیند من به مشهد آمدم و دیدم که چشم ایشان محتاج دکتر است. مدتی ایشان را به دکتر بردم و بعد برای تحصیل به قم برگشتم، چون من از قبل ساکن قم بودم.
باز ایام تعطیل شد و من مجدداً به مشهد رفتم و کمی به ایشان رسیدگی کردم و باردیگر برای تحصیلات به قم برگشتم، اما معالجه پیشرفتی نمی کرد. در سال ۱۳۴۳ بود که من ناچار شدم ایشان را به تهران بیاورم. چون معالجات در مشهد جواب نمی داد، امیدوار بودم که دکترهای تهران، چشم ایشان را خوب خواهند کرد.
به چند دکتر که رجوع کردیم ما را ناامید کردند، گفتند: هر دو چشم ایشان معیوب شده و قابل معالجه و اصلاح نیست. البته پس از دو، سه سال یک چشم ایشان معالجه شد و تا آخر عمر هم چشمشان می دید، اما در آن زمان مطلقاً نمی دید و باید دستشان را می گرفتیم و راه می بردیم؛ بنابراین برای من غصه درست شده بود. اگر پدر را رها می کردم و به قم می آمدم، ایشان مجبور بود گوشه ای در خانه بنشیند و قادر به مطالعه و معاشرت و هیچ کاری نبود، و این برای من خیلی سخت بود. ایشان با من هم یک انس به خصوصی داشت. با برادرهای دیگر این قدر انس نداشت. با من دکتر می رفت و برایش آسان نبود که با دیگران به دکتر برود.
بنده وقتی نزد ایشان بودم برایشان کتاب می خواندم و با هم بحث علمی می کردیم و ازاین رو با من مأنوس بود. برادرهای دیگر این فرصت را نداشته و یا نمی شد. به هر حال من احساس کردم که اگر ایشان را در مشهد تنها رها کنم و خودم برگردم و به قم بروم. ایشان به یک موجود معطل و از کارافتاده تبدیل می شود و این مسأله برای ایشان خیلی سخت بود. برای من هم خیلی ناگوار بود. از سوی دیگر اگر می خواستم ایشان را همراهی کنم و از قم دست بردارم، این هم برای من غیرقابل تحمل بود. چونکه با قم انس گرفته بودم و تصمیم گرفته بودم تا آخر عمر در قم بمانم و از قم خارج نشوم. اساتیدی که من در آن زمان داشتم، بخصوص برخی از آنها، اصرار داشتند که من از قم نروم. می گفتند اگر تو در قم بمانی امکان دارد که برای آینده مفید باشی؛ خود من هم خیلی دلبسته بودم که در قم بمانم، بر سر یک دوراهی گیر کرده بودم. این مسأله در اوقاتی بود که ما برای معالجه ایشان به تهران آمده بودیم. روزهای سختی را من درحال تردید گذراندم.
یک روز دیگر خیلی ناراحت بودم و شدیداً درحال تردید و نگرانی و اضطراب به سر می بردم. البته تصمیم من بیشتر بر این بود که ایشان را به مشهد ببرم و در آنجا بگذارم و به قم برگردم. اما چون برایم خیلی سخت و ناگوار بود، به سراغ یکی از دوستانم که در همین چهارراه حسن آباد تهران منزلی داشت رفتم، مرد اهل معنا و آدم بامعرفتی بود.
دیدم خیلی دلم تنگ شده، تلفن کردم و گفتم: شما وقت دارید که من پیش شما بیایم؟
گفت: بله، عصر تابستانی بود که من به منزل ایشان رفتم و قضیه را گفتم. گفتم که من خیلی دلم گرفته و ناراحتم و علت ناراحتی من هم همین است وا ز طرفی نمی توانم پدرم را با این چشم نابینا تنها بگذارم، برایم دشوار می باشد. از طرفی هم اگر بنا باشد پدرم را همراهی کنم من دنیا و آخرتم را در قم می بینم و اگر اهل دنیا هم باشم دنیای من در قم است، اگر اهل آخرت هم باشم، آخرت من در قم است، دنیا و آخرت من در قم است. من باید از دنیا و آخرتم بگذرم که با پدرم بروم و در مشهد بمانم. تأمل مختصری کرد و اظهار داشت: شما بیا یک کاری بکن و برای خدا از قم دست بکش و برو در مشهد بمان، خدا دنیا و آخرت تو را می تواند از قم به مشهد منتقل کند. من تأملی کردم و دیدم عجب حرفی است. انسان می تواند با خدا معامله کند! من تصور می کردم دنیا و آخرت من در قم است: اگر در قم می ماندم، هم به شهر قم علاقه داشتم، هم به حوزه قم علاقه داشتم و هم به آن حجره ای که در قم داشتم، علاقه داشتم. اصلاً از قم دل نمی کندم؛ و تصورم این بود که دنیا و آخرت من در قم است. دیدم این حرف خوبی است و برای خاطر خدا، پدر را به مشهد می بردم و پهلویش می مانم. خدای متعال هم اگر اراده کرد می تواند دنیا و آخرت من را از قم به مشهد بیاورد. تصمیم را گرفتم. دلم باز شد و ناگهان ازاین رو به آن رو شدم؛ یعنی کاملاً راحت شدم، و همان لحظه تصمیم را گرفتم و با حال بشاش و آسودگی به منزل آمدم.
والدین من که دیده بودند که من چند روزی است ناراحتم، تعجب کردند، که من بشاشم، گفتم: بله؛ من تصمیم را گرفتم که به مشهد بیایم. آنها هم اول باورشان نمی شد، از بس این تصمیم را امر بعیدی می دانستند که من از قم دست بکشم.
خلاصه آن که به مشهد رفتم و خدای متعال توفیقات زیادی به ما داد.
به هر حال به دنبال کار و وظیفه خود رفتم، اگر بنده در زندگی توفیقی داشتم، اعتقادم این است که ناشی از همان برّی است که نسبت به پدر، بلکه به پدر و مادرم انجام داده ام. این قضیه را گفتم برای اینکه شما توجه بکنید که مسأله چقدر در پیشگاه پروردگار مهم می باشد.»
لازم به ذکر است که رهبری معظم بعد از مراجعت از قم به مشهد، ضمن رسیدگی و خدمتگزاری به پدر و مادر، به فعالیت علمی خود هم به شدت ادامه دادند و از محضر بزرگانی، چون حضرات آیات: سیدمحمد هادی میلانی، شیخ مجتبی قزوینی و شیخ هاشم قزوینی و دیگر بزرگان کسب فیض کردند و به مراتب والای اجتهاد هم دست پیدا کردند و همزمان به فعالیتهای انقلابی و مبارزاتی هم می پرداختند که شرح آنها فرصت جداگانه ای می طلبد.
منبع: atreharam.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب