علاءالدین قاسمی در گفت وگو با ایسنا درباره مجالس تعزیه ای كه به مناسبت اربعین حسینی در محوطه مجموعه تئاتر شهر اجرا شده است، اظهار داشت: جایگاه این نوع تعزیه ها در جشنواره ها و تئاترهای تهران است، استقبال از مجالس تعزیه ای كه این شب ها در تئاترشهر اجرا شد خیلی خوب بود. سال قبل هم اجراهایی داشتیم ولی امسال خوشبختانه جمعیت زیادتری برای دیدن این تعزیه ها در محوطه تئاترشهر حضور پیدا كردند.
او با اشاره به اینكه "ما نزدیك به 400 نوع تعزیه داریم" در عین حال اظهار داشت: اما در شهرستان ها همان تعزیه عاشورایی مورد علاقه و استقبال مردم است ازاین رو امكان اجرای دیگر انواع تعزیه در شهرستان ها وجود ندارد. مردم در این مجالس لحظه ای از دیدن تعزیه خسته نمی شوند و از جایشان تكان نمی خوردند و داستان را دنبال می كنند مثلا همین داستان "قانیای فرنگ" بسیار مورد استقبال قرار گرفت و یكی از خوبی های آن زمان كوتاهی آن بود، زیرا ساعت 19: 30 اجرای تئاتر صحنه ای در تئاترشهر شروع می گردد ازاین رو مجالسی را انتخاب كردیم كه كوتاه باشد تا تداخلی در اجراها صورت نگیرد. زیرا كه تعزیه، موسیقی و صدای زیادی بوجود می|آورد و ما نمی خواستیم مزاحمتی برای دیگر گروه های تئاتری تولید كنیم.
این تعزیه خوان با اشاره به اینكه "اجرای تعزیه ها و مجالس جدید را دوست دارد" بیان كرد: من خودم به شخصه دوست دارم تعزیه ای كه تابحال خوانده نشده و مردم آن را ندیده اند اجرا كنم. تعزیه عاشورایی را بارها اجرا كرده ام اما با تمام این احوال اجرای تعزیه به تعزیه خوانش هم بستگی دارد. در ماه های محرم و صفر فقط تعزیه های عاشورایی را می خوانند و هر سال هم مردم با عشق و علاقه برای دیدن تعزیه های عاشورایی حضور پیدا می كنند، در میان این تعزیه ها ما این مجالس را انتخاب كردیم كه تنوعی بوجود آورده باشیم.
او با اشاره به «مجلس متوكل بن عباسی»، «قانیای فرنگ»، « شهادت امام رضا(ع)»، «شاهچراغ» و «حضرت علی (ع)» كه در این چند شب اجرای آنها را سرپرستی كرده است، درباره مجلس تعزیه "متوكل بنی عباسی" كه از تعزیه های مرسومی نیست كه در برنامهها اجرا شود، اظهار داشت: ماجرای این تعزیه به بعد از شهادت امام حسین (ع) برمی گردد كه عباسیان بر روی قبرها آب می ریختند تا آن ها خراب شوند و مردم نتوانند به زیارت امام حسین (ع) بروند. "قانیای فرنگ" هم برای زمانی است كه انجام هر برنامه ای كه در ارتباط با امام حسین (ع) بوده، قدغن شده بود. قانیا كه پادشاه سرزمینی بود شبی در خواب امام حسین (ع) را می بیند، مسلمان می گردد و توبه می كند، این داستان ها واقعی بوده و این سوژه ها از اتفاقاتی ناشی می گردد كه در دوره ای از تاریخ رخ داده بودند.
این تعزیه خوان پیشكسوت افزود: وقتی محرم و صفر تمام شود از تعداد اجراهای تعزیه كاسته می گردد اما باز هم در دیگر ایام سال هیئت هایی هستند كه در مناسبت های مختلف اجرای تعزیه دارند. من بعد از آخر مجالس تعزیه در تئاتر شهر، در اصفهان اجرا خواهم داشت، سپس به قم می رویم و بعد هم تعزیه هایی در ملایر و اراك اجرا خواهد شد. بعد از صفر هم در خانه ها و هیات های مختلف اجراهای پراكنده خواهیم داشت. در تهران بیشتر برنامه های ما به صورت مناسبتی اجرا می شود، بعد از تمام شدن ماه صفر دیگر برنامه مشخصی نخواهیم داشت و فقط گاهی در شهادت های ائمه اجراهایی داریم.
قاسمی در انتها صحبت هایش به تشكیل موزه تئاتر و لزوم حضور ادوات و ابزار آلات تعزیه در آن اشاره كرد و اضافه كرد: مرحوم هاشم فیاض، تعزیه گردان و تعزیه خوان یكی از قدیمی های این حوزه بود كه از زمان ناصرالدین شاه این ادوات را جمع كرده بود ولی اكنون معلوم نیست هر كدام كجا رفته است؟! گویی باید یك فراخوان بدهیم تا این ها دوباره بازگردد. مرحوم فیاض موزه ای در خانه خودش داشت ولی وقتی فوت كرد معلوم نشد كه بر سر آن ها چه بلایی آمده است. قرار بود كه وسایل اش را به انجمن تعزیه ببرند اما ایشان فوت كردند و بعد هم متوجه نشدیم كه چه بر سر ادوات او آمده است اما نكته این است كه امروزه می توان از شهر قم به عنوان یكی از مراكزی كه تجهیزات تعزیه را تولید می كنند نام برد، زره هایی وجود دارد به نام میخچه كه ساخت آنها برای زمان های خیلی دور بوده است و می توان از آن ها در موزه بهره برد.